|
 Ta najwyższa góra w Tien Shanie jest uważana za bardzo trudną i bardzo niebezpieczną, statystki mówią, że ponad połowa jej zdobywców została na niej na zawsze...
Praktycznie wszystkie wejścia na tę górę odbywają się drogą normalną przez wierzchołek zachodni Pobiedy o wysokości 6918 m n.p.m. Po jego zdobyciu bardzo długą (około siedmiu kilometrów) i lekko wznoszącą się granią udajemy się w kierunku szczytu głównego. Czternaście kilometrów powyżej 7000 m jest wymagającym testem wytrzymałości i odporności, zarówno psychicznej jak i fizycznej...
Dlaczego więc wybierana jest właśnie ta droga? Odpowiedź jest prosta – cała północna ściana opadająca na stronę rosyjską jest śmiertelna i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Składa się na nią stromy lodowo-śnieżny, poprzetykany odcinkami skalnymi teren, praktycznie w całości zagrożony obrywami z wywieszających się nad całą ścianą lodowych seraków.
Mając taki obraz tej góry nie dziwi nas, iż wśród rosyjskich wspinaczy ciągle aktualne jest powiedzenie - Nie ważne, czy byłeś na Evereście, powiedz, czy wszedłeś na Pik Pobiedy.
Gleb Sokolov wszedł wcześniej na Mount Everest (8848 m). I to nie byle jak. Znalazł on się w mocnym rosyjskim zespole, który w 2004 r. w ramach projektu Russian Everest Expedition Central North Wall wytyczył nową drogę na tej niesamowitej i niezwykle wymagającej ścianie najwyższego szczytu świata.
Natomiast zarówno Gleb Sokolov jak i Vitaly Gorelik mają na swoim koncie zdobycie, uważanego za najtrudniejszy z wszystkich szczytów ośmiotysięcznych, wierzchołka K2 (8611 m). I znów należy napisać, iż nie była to standardowa wspinaczka na ten szczyt – obaj Rosjanie wzięli bowiem udział w słynnej rosyjskiej wyprawie K2 West Face Direct Russian National Expedition, która w 2007 r. wytyczyła nową linię na słynnej zachodniej ścianie góry.
Obie te niesamowite wspinaczki odbyły się w stylu oblężniczym, z udziałem wielu wspinaczy, z korzystaniem z kilometrów lin poręczowych i wielu obozów pośrednich. Po ich realizacji w światowym środowisku wspinaczkowym rozgorzała dyskusja, czy można w dzisiejszych czasach aż tak naginać styl przejścia tylko po to, by zdobyć upragniony szczyt. Zdania są podzielone i nie nam to w tym miejscu oceniać. Wspominamy tu o tym tylko dlatego, żeby uświadomić tym, którym oblężniczy styl bardzo przeszkadza, iż członkowie tych obu wspomnianych wyżej rosyjskich wypraw to alpiniści jak najwyższej klasy, którzy potrafią się też wspinać w tak szanownym i uznawanym za najlepszy ze wszystkich stylów, czyli light & fast.
Wytyczenie nowej drogi na północnej ścianie Piku Pobiedy było dla Gleba Sokolova czymś w rodzaju obsesji. Próbował tego dokonać podczas dwóch wcześniejszych prób, jednej w roku 2006 i kolejnej dwa lata później, w roku 2008. Generalnie można napisać, iż Pobieda jest dla pięćdziesięciosześcioletniego dziś Sokolova górą niezwykłą i bardzo ważną. W 1993 roku zdobył on ją opisywaną wyżej drogą normalną w nadzwyczajnym, wręcz niewyobrażalnym czasie dwudziestu godzin. W 2003 był liderem zespołu, który wytyczył nową drogę na Pik Armenia (7100 m) – jest to kolejny główny wierzchołek na wschód od Pobiedy, a należący do jej masywu. No i w końcu, w 2005 roku, dokonuje rzeczy naprawdę niewiarygodnej – w solowej wspinaczce realizuje trawers całego masywu Pobiedy ze wschodu na zachód.
Rosjanie niezbędną aklimatyzację zdobyli poprzez wejście na sąsiedni, bardzo popularny i relatywnie łatwy (chodzi o drogę normalną) szczyt Chan Tengri (6995 m). W ścianę Pobiedy wbili się 20 sierpnia w raczej niestabilnych warunkach pogodowych (mniej więcej w tym samym czasie działała na górze na drodze normalnej wspomniana już wyżej polska wyprawa (relacja). Pokonanie wysokiego na około 2400 m filara wymagało od Rosjan siedmiu i pół dnia wspinania w stylu alpejskim, kolejne półtora dnia zabrało zejście drogą normalną. Wybrany przez Rosjan filar wyprowadził ich na charakterystyczny wierzchołek znajdujący się mniej więcej w połowie grani między wierzchołkiem Pobiedy Zachodniej (6918 m), a wierzchołkiem głównym (7439 m). Chodzi o tę opisywaną wyżej grań, którą biegnie droga normalna.
Pierwszego dnia wspinania, jeszcze w łatwiejszym terenie, głównym problemem były mniejsze i większe lawiny, które zaczęły spadać dosłownie z każdej strony (przez cały dzień bardziej lub mniej intensywnie padał śnieg), na szczęście często to były niegroźne lawiny pyłowe. Rosjanie zamierzali znaleźć jakieś schronienie w okolicy skalnej bariery na wysokości ok. 5500 m, niestety nawet to miejsce było zagrożone osuwającym się świeżym śniegiem. Pierwsza noc w ścianie nie należała do spokojnych.
Następnego dnia pogoda się poprawiła i przestał prószyć śnieg. Po krótkim suszeniu rzeczy i sprzętu w promieniach słońca Rosjanie ruszyli dalej. Niestety spotkała ich kolejna przykra niespodzianka. Liczyli, iż teren wyżej to będzie przyjemne wspinanie w przyjaznym śniego-firnie, a jak się okazało, przez kolejne dwa i pół dnia musieli walczyć z twardym lodem. W tym czasie pokonali tylko 400 m, które doprowadziło ich do żółtej bariery skalnej znajdującej się na wysokości ok. 5900 m. Planując swą wspinaczkę Sokolov zamierzał być w tym miejscu po pierwszym dniu akcji w ścianie...
Wspomniana wcześniej bariera skalna okazała się być praktycznie w całości pokryta cienkim, utrudniających wspinanie lodem. Pokonanie tej najbardziej stromej, wysokiej na 800 m, skalnej części ściany i dotarcie do podszczytowych pól śnieżno-lodowych zabrało zespołowi kolejne trzy i pół dnia wspinania. Przez cały ten czas Rosjanie, poza trudnościami zastanymi w ścianie, musieli też walczyć z silnym wiatrem i temperaturami spadającymi poniżej 30 stopni Celsjusza...
Gorelik i Sokolov upragnioną grań osiągnęli wieczorem, 27 sierpnia, po prawie ośmiu dniach wspinania, w huraganowym wietrze. Po kolejnej nocy, przy zerowej widoczności, Rosjanie zdecydowali się zrezygnować ze zdobycia wierzchołka głównego i udali się w kierunku zejścia, czyli w tym przypadku trawersu w stronę Pobiedy Zachodniej.
Po jeszcze jednej nocy w ścianie, 29 sierpnia, szczęśliwi, ale wykończeni osiągnęli oni namioty obozu bazowego.
Brak słów i prawdziwy szacun. Nominacja do Złotego Czekana i to nie tylko do edycji rosyjskiej, to chyba sprawa przesądzona.
http://www.goryonline.com
|
